روش جوش فورجينگ سر به سر ميلگرد که زیر مجموعه جوشهای خمیری در مبحث نهم آیین نامه ملی ساختمان ایران می باشد باعث حذف اورلپ در ميلگردها ميگردد. از مزايای اصلی اين روش ميتوان، صرفه جويی قابل ملاحظه در ميلگرد مصرفي ( تا 30 درصد) و حذف ضايعات ميلگرد و همچنين ايمن سازی و مقاوم سازی ساختمان ها در مقابل زلزله بدليل استحکام بالا در نقاط اتصال ميلگرد ها را نام برد.در اين روش دوسر ميلگرد به کمک شعله و حرارت حاصل از سوختن گاز اکسيژن و استيلن کاملا سرخ شده و به حالت خميری در آمده(بدون تغیر در کریستالوگرافی ) و با فشار هیدرولیکی درهم آميخته و فورج ميشوند.نکته قابل توجه در اين روش ، افزايش مقاومت 25 درصدي در نقطه اتصال نسبت به ساير نقاط در طول ميلگرد ميباشد به طوری که در تست مخرب کشش هيچگاه ميلگرد از نقطه اتصال گسيخته نمی شود.
همواره به دليل وجود بارهاي کششی، خمشی و گاها پيچشی در سازه ها نحوه درست اتصال ميلگردها در درون بتن از اهميت بسيار بالايي برخوردار مي باشد.
انواع اتصال های رايج در ميلگرد ها به روش های زير تقسيم بندی مي گردد :
1- اتصال روی هم -اورلپ (Overlap)
2- اتصالات مکانيکی-کوپلر (Coupler)
3- فورجينگ با جوشکاری فشار گاز( Gas Pressure welding of rebar)
اتصال روی هم یا اورلپ تاکنون به عنوان روشی مهم و کاربردی برای ميلگرد های قطر پايين مورد استفاد قرار مي گرفت ولی به دليل دارا بودن معايبی همچون عدم استحکام محل اتصال، پيچيده بودن آرايش ميلگرد ها ، ايجاد مقطع ثانويه بزرگتر از حالت پايه و همچنين افزايش هزينه ، استفاده از آن براي ميلگرد های با قطر بالا دراغلب استانداردها و آیین نامه ها ممنوع شده است.
با توجه به معايب زياد در روش اتصال روی هم به کاربردن روش اتصال مکانيکی یا کوپلر جايگزين مناسبی برای حذف روش اتصال روی هم گرديد ولی بالا بودن هزينه، غير قابل اجرا بودن اين روش در بعضي از مقاطع ،سنگینی و پرتابل نبودن تجهیزات و زمانبر بودن اجرای این تکنولوژی ، منجر به توسعه نیافتن آن، در صنعت ساختمان میشود. روش جوش فشار گاز یا جوش سر به سر میلگرد ( Gas Pressure Welding Of Rebar)با گاز اکسی استيلن علاوه بر نداشتن معايب روشهای فوق , بسيار مستحکم تر و اقتصادی تر از روش اتصال روی هم و اتصالات مکانیکی است.
انواع کوپلر